Jakby tak pogadać... z kimś inteligentnym?

Nie mówię, że jest źle
Bo jest, bo jest fantastycznie!

Nie czepiam się, bo patrzę dziś
Na świat bezkrytycznie

Nie mądrzę się, bo można od
Zbyt uczonych tyrad dostać świra

Wolę w mowie rzec Szekspira:
Jest nice, jest nice, jest nice, jest najsympatyczniej

Cudownie jest - do siebie sama mówię
Powtarzam tak wciąż

Bo w życiu dętym, smętnym, mętnym, pokrętnym
Pogadać z kimś inteligentnym chcę

Więc mówię sama sobie
Że mi jest fantastycznie!

Nie mówię: "szaro jest"
Lecz, że jest cudownie szaro

Uśmiecham się do marzeń mych
Z nadzieją i wiarą

I mam ten luz, że z sobą raz
Potrafię być szczera

Jak cholera i w języku rzec Moliera:
Quel bonheur, bo ner- bo nerwy napięte

Tak mówią mi: kochana, ciepła, czuła
Dla siebie raz bądź

Bo w życiu dętym, mętnym, smętnym, pokrętnym
Pogadać z kimś inteligentnym chcę

Więc mówię sobie: jesteś świetna
Jest fantastycznie!

Bo jednak mnie i tobie się przydarzyło
Coś, co bardzo przypomina miłość

Dlatego mówię sobie dziś
Że jest fantastycznie!