Dwie skulone z zimna figurki dzieci w obdartych, kusych paltocikach wśliznęły się do przedpokoju przez moje podwójne drzwi.
- Jakaś makulatura, proszę pani?
Byłam wtedy zajęta i już miałam przecząco pokręcić głową, gdy mój wzrok padł na ich stopy obute w przemoczone, oblepione rozmokłym śniegiem sandałki.
- Wejdźcie, zrobię wam gorące kakao.
Dzieci weszły bez słowa; mokre obuwie poznaczyło podłogę błotnistymi śladami. Podałam im po filiżance kakao oraz tosty z dżemem, żeby rozgrzały się nieco przed ponownym wyjściem na przejmujące zimno. Następnie wróciłam do kuchni i znów zajęłam się podliczaniem mojego domowego budżetu... Nagle zastanowiła mnie całkowita cisza panująca w salonie, więc pomyślałam, że dobrze byłoby tam zajrzeć. Dziewczynka trzymała w dłoniach pustą filiżankę i przyglądała się jej w skupieniu. Chłopiec zaś spytał:
- Proszę pani...czy pani jest bogata?
- Czy jestem bogata? Mój Boże, nic podobnego! - Spojrzałam na wytarte obicia mebli.
Dziewczynka ostrożnie odstawiła filiżankę na spodeczek.
- Pani filiżanki i spodeczki są z jednego kompletu.
W jej głosie nie było nic dziecięcego, pobrzmiewał w nim głód, który nie miał nic wspólnego z pustym żołądkiem. Wkrótce dzieci odeszły, osłaniając przed podmuchami wiatru toboły starych gazet.
Nie powiedziały: "dziękuję". Nie było takiej potrzeby. Tak naprawdę zrobiły coś więcej. Filiżanki i spodeczki ze zwykłej niebieskiej porcelany. Ale pochodziły z jednego kompletu.
Spróbowałam ziemniaki i
pomieszałam sos. Ziemniaki i mięsny sos, dach nad głową, mój mąż mający
dobrą, stałą pracę - to wszystko też do siebie pasowało. Odsunęłam
krzesła od kominka i uporządkowałam salon. Błotniste ślady małych
sandałków wciąż widniały na podłodze. Pozwoliłam im tam pozostać. Chcę,
żeby tam były na wypadek, gdybym znów zapomniała, jak bardzo jestem
bogata".
Marion Doolan
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz